Starożytna mapa Szwecji pokazuje ewolucje Szwecji. Ta historyczna mapa Szwecji pozwoli Ci podróżować w przeszłości i w historii Szwecji w Europie Północnej. Starożytna mapa Szwecji jest do pobrania w formacie PDF, do druku i za darmo.

Szwecja wchodzi do protohistorii wraz z Germanią Tacyta w AD 98, jak widać na mapie starożytnej Szwecji. W Germanii 44, 45 wspomina on o Szwedach (Suiones) jako o potężnym plemieniu (wyróżniającym się nie tylko bronią i ludźmi, ale także potężnymi flotami) ze statkami, które miały dziób na obu końcach (longships). Nie wiadomo, którzy królowie (kuningaz) rządzili tymi Suiones, ale mitologia norweska przedstawia długą linię legendarnych i półlegendarnych królów sięgającą ostatnich wieków przed naszą erą. Jeśli chodzi o umiejętność czytania i pisania w samej Szwecji, pismo runiczne było w użyciu wśród elit południowej Skandynawii co najmniej od II wieku n.e., ale wszystko, co dotarło do naszych czasów ze starożytnego okresu rzymskiego, to kurtuazyjne napisy na artefaktach, głównie imiona męskie, świadczące o tym, że ludność południowej Skandynawii mówiła wtedy w języku proto-norskim, języku będącym przodkiem szwedzkiego i innych języków północnogermańskich.

W VI wieku Jordanes nazwał dwa plemiona, które nazywa Suehans i Suetidi, które żyły w Scandza, jak to pokazano na mapie starożytnej Szwecji. Te dwie nazwy są uważane za odnoszące się do tego samego starożytnego plemienia. Suehans, mówi, ma bardzo dobre konie, tak jak plemię "Thyringi" (alia vero gens ibi moratur Suehans, quae velud Thyringi equis utuntur eximiis). Snorri Sturluson napisał, że współczesny mu król szwedzki Adils (Eadgils) miał najwspanialsze konie swoich czasów. Suehanowie byli dostawcami skór z czarnych lisów na rzymski rynek. Następnie Jordanes wymienia Suetidi, które uważa się za łacińską formę Svitjod. Pisze, że Suetidi są najwyższymi z mężczyzn razem z Dani, którzy byli z tego samego rodu. Później wspomina o innych skandynawskich plemionach, że są tego samego wzrostu. Pochodząca z półlegendarnej Skandzy, uważanej za miejsce we współczesnym Götalandzie w Szwecji, populacja Gotów przekroczyła Morze Bałtyckie przed II wiekiem n.e., docierając do Scytii na wybrzeżu Morza Czarnego we współczesnej Ukrainie, gdzie Goci pozostawili swoje archeologiczne ślady w kulturze Czerniachowskiej.

Epoka szwedzkich wikingów trwała mniej więcej między VIII a XI wiekiem, o czym świadczy mapa starożytnej Szwecji. Uważa się, że szwedzcy wikingowie i gutarzy podróżowali głównie na wschód i południe, udając się do Finlandii, krajów bałtyckich, Rosji, Białorusi, Ukrainy, nad Morze Czarne i dalej aż do Bagdadu. Ich szlaki wiodły przez Dniepr na południe do Konstantynopola, na który dokonywali licznych najazdów. Starożytny cesarz bizantyjski Teofilos zauważył ich wielkie umiejętności wojenne i zaprosił ich do służby w charakterze swojej osobistej straży przybocznej, znanej jako gwardia wargańska. Szwedzkich wikingów, zwanych "Rusami" uważa się za ojców założycieli Rusi Kijowskiej. W XIV wieku Szwecję nawiedziła Czarna Śmierć. Ludność Szwecji została zdziesiątkowana. W tym okresie miasta szwedzkie zaczęły uzyskiwać większe prawa i były pod silnym wpływem niemieckich kupców z Hanzy, działających zwłaszcza w Visby. W 1319 r. Szwecja i Norwegia zjednoczyły się pod rządami króla Magnusa Erikssona, a w 1397 r. królowa duńska Małgorzata I zawarła unię personalną Szwecji, Norwegii i Danii poprzez Unię Kalmarską.